'Ik voel, ik voel wat jij niet ziet': een gesprek over onzichtbaar lijden tvv Warmste Week

In de geest van de Warmste Week wijden we graag een gespreksvoormiddag aan de realiteit van onzichtbaar lijden/ziek zijn. Daarvoor nodigen we Hannes Couvreur en Lynn Formesyn uit, twee mensen met permanente mankementen (= mankemensen) die bespreekbaar willen maken wat veelal onzichtbaar en onbesproken blijft. Ze zullen je meenemen in de realiteit van levenslange beperkingen in een samenleving waar al wie niet flink meedraait per definitie gezien wordt als ‘het profitariaat’. Ze verwelkomen daarbij ook zeer graag nieuwsgierige vragen uit het publiek, zonder taboes.

Hannes Couvreur (Gent, 1981) is niet alleen een kunstenaar, maar ook een ervaringsdeskundige. Naast fotografie omvat zijn oeuvre tekeningen, poëzie, essays en sculpturen. Pas op 36-jarige leeftijd ontdekte hij dat hij autisme en ADHD had, wat zijn kunstenaarschap diepgaand beïnvloedt. Zijn neurodiversiteit maakt hem bijzonder gevoelig voor details en verbanden die de meeste mensen ontgaan. In zijn werk legt hij de schoonheid van het alledaagse vast, maar ook de kwetsbaarheid en veerkracht van het bestaan in al zijn vormen. Of hij nu de complexe structuren van korstmossen fotografeert, stillevens van verwelkende bloemen vastlegt, of portretten van bewoners in sociale woonwijken maakt. Daarnaast schrijft en spreekt Hannes regelmatig over zijn ervaringen met autisme en ADHD, waarmee hij anderen inspireert en bewustwording creëert rond neurodiversiteit.

Lynn Formesyn (Lokeren, 1988) is auteur en zelfstandige pen en stem onder de noemer De Averechtse. Ze kreeg ruim tien jaar geleden, na een helse zoektocht, de stempel ‘levenslang ziek’ toen plots de diagnose spondyloartritis viel. Chronische pijn, een eeuwig beperkte energievoorraad en een door medicatie onderdrukte immuniteit maken dagelijks deel uit van haar realiteit. In 2021 publiceerde ze het boek Zinvol ziek – de kloof tussen ziek en gezond anders bekeken. Daarin vertelt ze eerst heel persoonlijk wat voor kettingbotsing het verliezen van je gezondheid is, om daarna de blik te verbreden naar de hele samenleving en te bevragen hoe we kijken naar, denken en spreken over mankemensen. Ze blijft zich engageren om kwetsbare thema’s uit de onmondigheid te halen.